Taquile island & Sillustani

Het onderkomen op Amantani eiland was zeer rustiek en primitief, maar het warme onthaal van de gastheer en -vrouw maakte een hoop goed! Oeh, wat kan het koud zijn hier rond Lago Titicaca, vooral 's nachts. Gelukkig hadden we een extra deken meegenomen en dat was nodig ook. 

Na het ontbijt was het tijd om te vertrekken en afscheid te nemen. Na wat knuffels en zoenen keerden we terug op de boot om verder te varen naar Taquile eiland. Daar aangekomen was het een enorm steile klim omhoog naar het dorpsplein. Met hoge temperaturen en ijle lucht is het een flinke opgave, maar wat een prachtig uitzicht! Eilandbewoners lopen met gemak naar boven (zelfs bepakt en bezakt!). Ze schijnen hier geboren te worden met een grotere longinhoud, wel zo handig...

Vandaag was een maandag en dus marktdag. Allerlei vrouwen verkochten eten, drinken en gekleurde wol om mee te breien. Stiekem probeerde ik wat foto's te maken van hun prachtige hoeden, maar ze hadden me in de smiezen en dan moest je een Sol betalen (33 cent omgerekend). Ach ja, if it makes them happy...
Onze charismatische tourguide Javier vertelde interessante verhalen over het leven op het eiland en hun bewoners. Zo kun je een hoop aflezen aan de kleuren van de rokken die vrouwen dragen (zwart betekent getrouwd of dochter van dorpshoofd, felle kleuren betekent single) en mannen met hun hoeden (roze met blauwe strepen betekent getrouwd en andere kleur single). Zelfs als je man of vrouw overlijdt moet je 3 jaar de kleding dragen alsof je nog getrouwd bent (rouwperiode). Daarna mag je weer daten en je kleden als een single. Ze hebben een aantal proefperiodes in een relatie. Er zijn evaluatiemomenten na 3 maanden, 1 jaar en dan is het tijd om samen te wonen en kinderen te krijgen. Trouwen kan ook pas later gebeuren als er al kinderen zijn. Echtscheidingen komen niet voor op dit eiland, heel interessant. Bovendien hebben ze geen politie nodig.

Hierna moesten we 45 minuten verder lopen over het eiland, waar we een heerlijke lunch voorgeschoteld kregen. Ik ging voor de 'trucha frita' oftewel gebakken forel, maar je kon ook kiezen uit een heerlijke omelet met groenten. Alles wordt geserveerd met rijst en aardappels. Vlak voor de lunch kregen we een demonstratie van hoe ze natuurlijke shampoo maken op dit eiland. Het is een speciale plant die na vermalen in een doek wordt gedaan en met schoon water wordt aangelengd. Het begint dan flink te schuimen en je kan er dus van alles en nog wat mee schoonmaken. Een eilandbewoner toonde de schoonmaakkracht aan door een stuk vies schapenwol om te toveren tot een maagdelijk wit stuk wol. 

Na de lunch vervolgden we onze weg. Met de boot vertrokken we richting Puno. Eenmaal daar aangekomen namen we afscheid van onze geweldige leuke reisgroep (een Duitse familie met 7 personen, een Amerikaanse jongen, twee Nederlandse dames, twee Franse dames, Amerikaanse Larissa en Hugo en nog een aantal). In Puno wachtte Juan ons op, onze nieuwe tourguide die ons met zijn taxi naar Sillustani bracht. We hadden nog wat uurtjes over voordat we met de nachtbus terug zouden moeten gaan naar Arequipa, dus we wilden deze kans niet aan ons voorbij laten gaan.

Het bleek een hele goede keus te zijn. Juan was vol fantastische verhalen over Inca's, Quechua en mythes. Hij wist veel te vertellen over sjamanistische rituelen, aangezien hij bevriend is met een aantal sjamanen. Onderweg kwamen we traditionele huizen tegen, waar we vriendelijk werden onthaald door bewoners. We mochten knuffelen met hun huisdier alpaca, kregen een vers quinoabroodje/snack (heerlijk!!) en aardappel met moddersalsa. Ja, je leest het goed. Dat is goed voor de maag. Smaakte niet eens verkeerd! Ze hadden ook cavia's en die waren niet als huisdier, maar om te eten. Cuy chactado, yummie! Ik heb het nog niet aangedurfd, maar ik ben wel benieuwd. Juan bracht ons naar Sillustani, waar Pre-Incan en Incan grafstenen te zien waren. Het was een zeer bijzondere plek en hij kon veel interessante dingen vertellen over de geschiedenis ervan. Maar oeh wat was het koud en winderig daarboven... we hielden het niet te lang vol. 

Eenmaal terug in Puno bracht hij ons naar een geweldig restaurant waar quinoa de hoofdrol speelde. Margaret nam een heerlijke quinoasoep met groenten en ik had alpacavlees, quinoa en rode wijnsaus, muy delicioso! Na afloop van het diner gaf Juan ons (in zijn eigen reisbureau) een echte coca-leaf reading om de toekomst te voorspellen. Margaret en ik stelden wat vragen over de liefde, gezondheid en werk. Met een sjamanistisch ritueel gooide hij de cocabladeren en zei dingen in Quechua. De manier waarop de bladeren neervielen vertelden hem dingen... Wat een avonturen hebben we meegemaakt in deze 2 dagen. Ongelofelijk.

Toen terug met de nachtbus naar Arequipa.